Życzenia świąteczne

Albowiem Dziecię nam sie narodziło, Syn został nam dany...

Drodzy Parafianie, życzymy Wam radosnych, zdrowych, pełnych Bożego pokoju Świąt Narodzenia Pańskiego!

 

Wasi duszpasterze

Duszpasterstwo rodzin diecezji gliwickiej

Zachęcamy gorąco do zapoznania się z serwisem internetowym Duszpasterstwa Rodzin naszej diecezji. Jest tam bardzo wiele informacji dla narzeczonych i rodzin, które chcą układać swoje życie w zgodzie z Bozymi Przykazaniami. http://dorodzin.pl

Wskazania dotyczące uroczystości pierwszokomunijnej w parafii

Kuria Diecezjalna w Gliwicach                                                                                                                                                                                                                                                                                            Gliwice,  14 kwietnia 2021 r.

Wydział Nauki i Kultury Chrześcijańskiej

Sekcja Szkolno-Katechetyczna

Nr 529/21/A

 

WSKAZANIA DOTYCZĄCE

UROCZYSTOŚCI PIERWSZOKOMUNIJNEJ W PARAFII

W związku z licznymi zapytaniami tak ze strony rodziców dzieci pierwszokomunijnych, jak i duszpasterzy, Sekcja Szkolno-Katechetyczna Wydziału Nauki i Kultury Chrześcijańskiej Kurii Diecezjalnej w Gliwicach podaje kilka pomocnych wskazań dotyczących organizacji oraz przebiegu uroczystości Pierwszej Komunii Św. w parafii.

I. PRZYGOTOWANIE SAKRAMENTALNE

/ Przypomnienie /

1. Przypominamy, że warunkiem dopuszczenia dziecka do sakramentów pokuty i Eucharystii jest sumienny udział kandydata w katechizacji szkolnej i parafialnej w formie stacjonarnej bądź zdalnej. Z tej racji należy uzyskać od osób prowadzących katechizację tych dzieci (chyba, że katechizującym jest proboszcz bądź administrator parafii) stosowną opinię. Opinia powinna zawierać: ocenę, informację o sumiennym uczestnictwie w katechizacji bądź zaangażowaniu dziecka wraz z rodzicami w przygotowanie sakramentalne (por. Pierwszy Synod Diecezji Gliwickiej (2017-18). Statuty, nr 281).

2. Roztropności proboszcza bądź administratora parafii pozostawia się organizację katechezy parafialnej oraz celebracji liturgicznych. Zaleca się, aby wszystkie spotkania parafialne odbywały się w budynku kościoła w małych grupach formacyjnych (jeśli grupa jest liczna), z zachowaniem aktualnych przepisów prawa państwowego i diecezjalnego określających dopuszczalną liczbę uczestników zgromadzeń o charakterze religijnym, a także z zachowaniem odpowiedniego dystansu oraz reżimu sanitarnego.

3. Zachęca się także do pielęgnowania rodzinnego wymiaru uczestnictwa w niedzielnej i świątecznej Eucharystii, udziału dziecka we Mszy św. szkolnej, a także w wyznaczonych przez duszpasterzy nabożeństwach zgodnie ze wskazaniami duszpasterskimi, z zachowaniem aktualnych przepisów prawa państwowego i diecezjalnego, odpowiedniego dystansu oraz reżimu sanitarnego.

II. ORGANIZACJA UROCZYSTOŚCI

4. Jeśli nie przemawiają za tym poważne racje, parafię własną dziecka uznaje się za miejsce uprzywilejowanego przygotowania oraz celebracji sakramentów pokuty i Eucharystii. Ostateczną decyzję podejmuje proboszcz bądź administrator parafii dziecka, który powinien wziąć pod uwagę argumenty rodziców bądź opiekunów prawnych dziecka.

5. Można dopuścić dzieci do wczesnej Komunii Świętej. Wymaga to jednak dużej troski i rozeznania ze strony proboszczów i administratorów parafii, odpowiedniego przygotowania zarówno ze strony osób odpowiedzialnych, jak i samych kandydatów oraz ich rodziców żyjących w kościelnym związku sakramentalnym (por. Pierwszy Synod Diecezji Gliwickiej (2017-18). Statuty, nr 446-447).

6. Przystąpienie do Pierwszej Komunii Świętej powinno być poprzedzone spowiedzią. Zgodnie z notą Penitencjarii Apostolskiej odnośnie do sakramentu pojednania w obecnej sytuacji pandemii (20.03.2020), podczas indywidualnego sprawowania sakramentu pojednania należy zwracać szczególną uwagę na to, aby spowiedź odbywała się w przewietrzonym miejscu, z zachowaniem odpowiedniego dystansu. Spowiedź należy poprowadzić z wielką cierpliwością i delikatnością. W obecnych okolicznościach wystarczy, aby sakrament pokuty był sprawowany tylko jeden raz przed uroczystością pierwszokomunijną.

7. Termin pierwszej spowiedzi dzieci oraz uroczystości pierwszokomunijnej ustala proboszcz bądź administrator parafii w porozumieniu z osobą odpowiedzialną za przygotowanie dzieci oraz rodzicami dzieci. Przy ustalaniu tych terminów – jeśli pojawi się taka konieczność – dopuszcza się możliwość wzięcia pod uwagę także powszednich dni tygodnia. Jeśli na dzień Pierwszej Komunii Świętej zostanie wybrany piątek, należy pamiętać o zachowaniu pokutnego charakteru tego dnia.

8. Dopuszcza się możliwość udzielenia Pierwszej Komunii Świętej indywidualnie lub w mniejszych grupach (np. na kilku Mszach św. w daną niedzielę lub w inny dzień tygodnia bądź też podczas kilku niedziel). Podczas każdej celebracji Eucharystii z udzielaniem Pierwszej Komunii Świętej należy pamiętać o zachowaniu obowiązujących przepisów państwowych, zwłaszcza określających dopuszczalną liczbę uczestników zgromadzeń o charakterze religijnym oraz zachowanie odpowiedniego dystansu i reżimu sanitarnego.

9. Roztropności proboszcza bądź administratora parafii pozostawia się decyzję o organizowaniu prób przed uroczystością pierwszokomunijną, z zachowaniem aktualnych przepisów prawa państwowego i diecezjalnego.

10. Mając na uwadze uzasadnione obawy rodziców co do bezpieczeństwa i zdrowia uczestników uroczystości pierwszokomunijnej, jak i okoliczności związane z ograniczoną liczbą uczestników mogących brać udział w uroczystości, proboszcz bądź administrator parafii w porozumieniu z rodzicami dzieci może ustalić nowy termin uroczystości pierwszokomunijnej dla całej grupy lub dla pojedynczych uczestników uroczystości. Termin ten może obejmować miesiące letnie lub jesienne bieżącego roku bądź też zostać przełożony na przyszły 2022 rok.

                 

                                                                                                                                                                                                                                                             † Andrzej Iwanecki

                                                                                                                                                                                                                                                           Wikariusz Generalny

ks. Sebastian Wiśniewski

kanclerz Kurii

Pilna prośba - w sprawie tragedii przy Struzika 6

Jak już informowaliśmy, jako wspólnota parafialna nie możemy zostawić samym sobie tych wszystkich, którzy zostali poszkodowani w wybuchu gazu w bloku przy ul. Struzika 6. Bardzo sie cieszymy, ze jest wielu, którzy organizują zbiórki na rzecz poszkodowanych. My równiez chcemy to uczynić. Wsparcie finansowe na rzecz rodzin poszkodowanych prosimy wpłacać na nowe konto parafialne PKO BP nr 22 1020 2368 0000 2002 0596 1299 z dopiskiem "wsparcie - Struzika 6". Jednoczesnie prosimy wszystkich, którzy ucierpieli w tej tragedii, o kontakt z ks. proboszczem - nr tel 501378372

Rekolekcje wielkopostne 13.03.2021 - 17.03.2021

W dniach od 13.03 do 17.03.2021 r. w naszej parafii odbędą sie Rekolekcje wielkopostne.

Poprowadzi je o. dr Maciej Baron SVD, proboszcz parafii pw. św. Małgorzaty w Bytomiu.

Program rekolekcji:

Niedziela 14.03: nauka rekolekcyjna na wszystkich Mszach świętych

Poniedziałek 15.03: Msze święte z nauką rekolekcyjną godz. 8.00, 18.00 i 20.00

Wtorek 16.03: Msze święte z nauką rekolekcyjną godz. 8.00, 18.00 i 20.00

Środa  17.03: Msze święte z kończącą nauką rekolekcyjną godz. 8.00, 18.00 i 20.00

(w środę po każdej Mszy świętej Nowenna do Matki Bożej Nieustającej Pomocy)

W środę podczas Mszy świętych zbierzemy kolektę jako nasze podziękowanie dla ojca Rekolekcjonisty.

Zapraszamy serdecznie do udziału.

24 godziny dla Pana

Posłuszni wezwaniu papieża Franciszka zapraszamy Parafian i nie tylko Parafian, do uczestnictwa w inicjatywie 24 godziny dla Pana.

Już w najbliższy piątek po Drodze Krzyżowej o godz. 18.30 rozpocznie sie w kościele św. Jadwigi w Zabrzu dwudziestoczterogodzinna adoracja Najświetszego Sakramentu. W jej trakcie będzie można skorzystać z sakramentu pojednania i pokuty. Zapraszamy serdecznie wszystkich stęsknionych za Obecnością Jezusa. Mamy nadzieję, że Jezus, obecny w Najświętszym Sakramencie, zgromadzi wszystkich poszukujących Jego Obecności. 

Adorację zakończymy Mszą świętą w sobotę, 13.03 o godz. 18.00, którą jednocześnie rozpoczniemy nasze parafialne rekolekcje wielkopostne

List pasterski Biskupa Gliwickiego na Wielki Post 2021 roku

List pasterski Biskupa Gliwickiego na Wielki Post 2021 roku

Potrzeba nawrócenia ciągle aktualna

Umiłowani Współbracia w kapłańskiej posłudze wraz z osobami życia konsekrowanego,

Siostry i Bracia w Chrystusie!

Dobry Bóg po raz kolejny w naszym życiu okazuje swą dobroć i troskę o nas: daje nam okazję, byśmy nie zmarnowali zaproszenia do trwania w Nim przez mocną wiarę, żywą nadzieję i szczerą miłość. Te niezbywalne wartości i postawy są niezbędne dla każdego z nas, by doświadczyć wielkości dzieła zbawienia świata, dokonanego przez tajemnicę męki, śmierci i zmartwychwstania Syna Bożego. Siłą wielkopostnej drogi, którą rozpoczynamy od posypania głów popiołem, jest prowadzenie każdego z nas do rzeczywistej i autentycznej przemiany w autentycznych braci i siostry w naszym Panu i Zbawicielu. Do takiego pogłębionego odczuwania naszych zobowiązań wobec Stwórcy musimy wykrzesać w naszych sercach i umysłach wdzięczność dla miłosiernego Pana, że nas nie przekreśla z powodu naszych niewierności i grzechów, ale gotów jest w każdym momencie nas przyjąć z powrotem. W tym wyraża się tajemnica nawrócenia, czyli odnalezienia właściwych szlaków, prowadzących nas przez całe życie. Odpowiada to wewnętrznej sile zatroskania o własną doskonałość, by tym sposobem znajdować się zawsze jak najbliżej Chrystusa. W tym ciągłym poszukiwaniu człowieka inicjatywa wychodzi od Boga, który na wiele sposobów zwraca się do swoich umiłowanych stworzeń.

Na tegoroczny Wielki Post Ojciec Święty Franciszek zwrócił się do nas z głęboką refleksją, przybliżającą nam sens wielkopostnego nawrócenia. Stwierdza z naciskiem, że na każdym etapie naszego życia trzeba zaczynać od wzmocnienia swoich fundamentów, czyli wiary, wzywającej nas do przyjęcia Prawdy, tej najdokładniej wyjaśniającej powołanie człowieka do przyjaźni z Bogiem, który jest Miłością. Tylko przez taką bliskość nasze nawrócenie będzie szczere. Bowiem pozostawanie na poziomie nawet szlachetnych gestów, nigdy nie podniesie nas w górę na miarę naszych tęsknot. Bóg przemawia w swoim słowie objawionym, by każdy mógł zapoznać się z odwiecznym słowem, otwierającym na wielkość Boga, który nas kocha. Prawda ta przyjęła postać Chrystusa, „który przyjmując całkowicie nasze człowieczeństwo uczynił siebie Drogą - jak naucza nas papież Franciszek - wymagającą, ale otwartą dla wszystkich, prowadzącą do pełni życia”. Jeżeli dotyka nas lęk przed wysiłkiem, prowadzącym do Boga, to pomocną jest zawsze nadzieja, jako „żywa woda”, pozwalająca nam kontynuować naszą podróż przez życie. Właśnie nadzieja dodaje zawsze energii duchowej, by zwłaszcza „w kontekście niepokoju, w którym żyjemy i w którym wszystko wydaje się kruche i niepewne, umożliwia zwrócenie naszego spojrzenia ku cierpliwości Boga, który nadal troszczy się o swoje stworzenie” - wyjaśnia Ojciec Święty. „Jest to zdążanie do pojednania poprzez siłę przebaczenia w Sakramencie, który znajduje się w samym centrum naszego procesu nawrócenia”. Otrzymując je, możemy dalej ofiarować je innym ludziom, poprzez postawę dialogu i dawaniu pociechy poranionym przez grzech. Jakże to krzepiące, bo pokonujące samotność, poczucie opuszczenia, a obdarowujące braterstwem. Niewiele do tego potrzeba i jak uczy Franciszek - „wystarczy być człowiekiem uprzejmym, który odkłada na bok swoje lęki i pośpiech, aby zwrócić na kogoś uwagę, aby podarować uśmiech, aby powiedzieć słowo, które by dodało otuchy, aby umożliwić przestrzeń słuchania pośród wielkiej obojętności”. W ten sposób umocnieni nadzieją, musimy wykonać już tylko niewielki krok, „by ogarnęła nas miłość, która cieszy się, widząc, kiedy inny wzrasta. Miłość jest porywem serca, który sprawia, że przekraczamy samych siebie i stwarza więź wzajemnego dzielenia się i wspólnej komunii”.

Drodzy w Chrystusie Panu!

W tym patrzeniu na otwierający się czas Wielkiego Postu możemy bez wahania dostrzec niezwykłe wywyższenie naszej natury, podlegającej słabościom. Wysiłek ciągłego nawracania się kształtuje naszą godność, bo jesteśmy warci tylu zabiegów samego Boga względem nas. Warto tego zaufania nie zmarnować. Wystarczy tylko o sobie myśleć z godnością, że każdy z nas zasługuje na otrząśnięcie z brudu, grzechu, przytłaczającej słabości. O tym wiedzieli już w Starym Testamencie wytrawni duchowi przewodnicy, czyli prorocy, wskazujący na wartość postu, modlitwy i jałmużny. Ile przez taką gotowość do dzielenia się szlachetną postawą możemy w sobie wyzwolić! Wracamy przez takie oczyszczenie na prawdziwą drogę naszego dalszego przemierzania świata. W tych dziełach miłości najdokładniej opisujemy stopniowo postępujące nawrócenie. I słusznie, bo to przecież ma być wielkopostny wysiłek, nie pusty znak, który zwiędnie bardzo szybko. Papież Franciszek akcentuje sens tego wysiłku: „Droga ubóstwa i wyrzeczenia (a więc post), spojrzenie i gesty miłości wobec zranionego człowieka (jałmużna) oraz synowski dialog z Ojcem (modlitwa) pozwalają nam wcielić w życie szczerą wiarę, żywą nadzieję i czynną miłość”. Bądźmy wdzięczni za takie poruszenie naszych serc.

Postanówmy, że tegoroczne wielkopostne praktyki potraktujemy jako oczyszczające nas i przywracające poczucie radości, że jesteśmy umiłowanymi stworzeniami Boga. Znajdziemy w Nim sprawiedliwego, lecz zawsze miłującego Ojca, co prowadzić nas będzie do szczerego zaufania w siłę łaski, nawet pośród takich niełatwych doświadczeń, jakie w minionym roku zgotowała nam bolesna pandemia. Jak musieliśmy się otrząsnąć z naszych dotychczasowych przyzwyczajeń, jak może doceniliśmy postawę pokory, by nadal trwać już nie w postawie samolubstwa, ale zauważać wyciągniętą do nas pomocną dłoń lekarza, pielęgniarki, kapłana, naszych bliskich, sąsiada - wszystkich zatroskanych o nasze podstawowe potrzeby. Wykorzystajmy te znaki kierujące nas do bardziej okrzepłej dojrzałości, bo tylko w ten sposób zdołamy wykrzesać niezatarty sens dobrego postępowania w każdym czasie. Dla wzmocnienia naszej wytrwałości na tej drodze podejmijmy zobowiązanie wewnętrzne do ochotnego rozważania Drogi Krzyżowej, Gorzkich Żali i męki naszego Pana, módlmy się jeszcze bardziej gorliwie o nawrócenie grzeszników i ich powrót na właściwą drogę.

Niech rozpoczynający się tegoroczny Wielki Post napełni nas pokojem wewnętrznym z przekonaniem, że wszelkie słabości nasze zostaną pokonane, a my sami będziemy mogli aktywnie zmieniać siebie i świat, w którym żyjemy. Warto to sobie wziąć do serca, by życia nie zmarnować. O siłę woli do podjęcia tego wielkopostnego wysiłku proszę Najlepszego Boga, by nas wspierał swoją łaską. A Jego błogosławieństwo niech nam stale towarzyszy.

Pozostaję z życzeniami obfitych owoców wielkopostnego nawrócenia.

Gliwice, w Środę Popielcową

17 lutego 2021 r.

Wasz biskup

+ Jan Kopiec

Odwiedziny duszpasterskie w dobie coronawirusa

Jak już informowaliśmy, w związku z pandemią nie będzie w naszej parafii corocznych odwiedzin duszpasterskich (z wyjątkiem nowych Parafian i tych, którzy w tym roku zmienili mieszkanie - w takich przypadkach prosimy o kontakt indywidualny z ks. proboszczem tel 501378372). Jednocześnie zapraszamy od 07.01 na Msze święte w intencji mieszkańców poszczególnych ulic naszej parafii, sprawowane codziennie o godz. 20.00. Po Mszy świętej będzie można zabrać z sobą pamiątkowe obrazki i poświęconą kredę. Prosimy również, żeby przynieść na te Msze święte wodę, którą kapłani poświęcą pod koniec Mszy i którą mieszkańcy po powrocie do swoich domów pokropią swoje mieszkania.

07.01.2021 ul. Fiołków

08.01. 2021 ul. Bzów

11.01 2021 ul. Pyki

12.01.2021 ul. Struzika

13.01.2021 ul. Janika

14.01.2021 ul. Kalinowa

15.01.2021 ul. ks. Korczoka

18.01.2021 ul. Wolności 514 do 530

19.01.2021 ul. Wolności 532 do 586

List Rektora KUL-u na drugi dzień Świat Bożego Narodzenia - święto św. Szczepana

Boże Narodzenie – dialog dobrej woli Boga i człowieka

Umiłowani w Chrystusie Siostry i Bracia, Przyjaciele Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II! „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli” (Łk 2, 14). To wołanie aniołów, rozlegające się w noc narodzin Chrystusa, powtarzamy na początku Mszy św. w niedziele i święta od pierwszych wieków chrześcijaństwa. Tekst Ewangelii św. Łukasza, z której te słowa pochodzą, daje dwojaką możliwość ich rozumienia, a tym samym wskazuje na dwie istotne sprawy. Po pierwsze, to sam Bóg wychodzi najpierw z dobrą wolą w kierunku ludzi. Po drugie, ta postawa Boga domaga się odpowiedzi udzielonej przez wolę człowieka. Zastanówmy się w tej bożonarodzeniowej refleksji, na czym polega i do czego nas zobowiązuje ów dialog dobrej woli Boga i człowieka, zapoczątkowany w Betlejem.

1. Na ziemi pokój ludziom, w których Bóg ma upodobanie

Pierwsze znaczenie anielskich słów, zapisanych w greckim oryginale Ewangelii św. Łukasza, można oddać za pomocą zwrotu, który występuje we współczesnych przekładach Biblii: „na ziemi pokój ludziom Bożego upodobania” albo „ludziom umiłowanym przez Pana”. Takie tłumaczenie określa ludzkość z punktu widzenia Boga. To On jako pierwszy okazuje człowiekowi dobrą wolę pomocy, pragnąc uwolnić go od grzechu i śmierci. Posyła swojego Syna na świat, ponieważ umiłował każdą stworzoną przez siebie ludzką osobę.

Rozmiar i cena tej miłości nie są jeszcze w pełni widoczne przy narodzeniu Jezusa. Pokój głoszony przez aniołów i udzielający się pasterzom, mędrcom, a za ich pośrednictwem całemu światu, ma słodki i radosny smak. Dopiero życie i męka Chrystusa pokażą, jaka jest prawdziwa cena pokoju i wyzwolenia od zła. Przypomina o tym przywoływana dzisiaj śmierć pierwszego męczennika – św. Szczepana.

Nie znamy odpowiedzi na pytanie, dlaczego Bóg wybrał drogę uniżenia i ofiary. Jezus mógł przecież dokonać wielkiego cudu powstrzymania konieczności umierania i zejść z krzyża, czego szyderczo domagali się od Niego oprawcy. Nie zrobił tego, ale sam przeszedł przez śmierć, aby zjednoczyć się do końca z tym, co najbardziej bolesne i przerażające w życiu ludzi, a dopiero potem powrócił do pełni życia. Przez krzyż Bóg pokazał, że Jego miłość do człowieka nie ma żadnych granic. Przez zmartwychwstanie nadał sens wszelkiemu cierpieniu, przywrócił ludziom pokój i nadzieję.

Uświadomienie sobie dzisiaj na nowo, że Bóg znalazł upodobanie w ludziach aż do oddania za nich życia, jest bardzo potrzebne w dobie dotykających nas trudnych doświadczeń. Rozważając niezwykły akt dobrej woli Boga wobec człowieka, jesteśmy w stanie ze spokojem przeżyć obecny czas bolesnych skutków epidemii wirusa, opanować narastające zniecierpliwienie i niepewność oraz wspomagać tych, którzy najbardziej potrzebują wsparcia: starszych, przebywających na kwarantannie i w szpitalach oraz opłakujących swoich zmarłych.

2. Na ziemi pokój ludziom dobrej woli

Drugie znaczenie anielskich słów wypowiedzianych nad stajnią betlejemską wiąże się z łacińskim przekładem tekstu z Ewangelii św. Łukasza. Przyjęło się ono w liturgicznej wersji hymnu Chwała na wysokości Bogu i brzmi: „na ziemi pokój ludziom dobrej woli”. Ta wersja zwraca uwagę na postawę człowieka wobec Boga. Pokazuje, jacy ludzie są w stanie przyjąć Boży pokój, czyli jaka powinna być nasza odpowiedź na Boży dar.

Pod wpływem szatana, upadłego anioła i ojca kłamstwa, pierwsi rodzice popełnili grzech nieposłuszeństwa wobec Boga. Od tego czasu ludzka wola jest skażona. Człowiek może wybierać między dobrem i złem, ale przychodzi mu to z wielkim trudem. Ulega nadmiernej fascynacji stworzeniem, które widzi, zapominając o Stwórcy, którego nie widzi. O wynikającym z tego rozdarciu wspominał św. Paweł, wyznając z pokorą: „Nie czynię dobra, którego chcę, ale czynię zło, którego nie chcę” (Rz 7, 19). Szczegółowo opisał to zjawisko wewnętrznego konfliktu św. Augustyn, nawiązując do własnych doświadczeń duchowych: „Złe przyzwyczajenie, któremu się nie przeciwstawiamy, staje się niezwalczonym przymusem, jakby łańcuchem, który nas ciasno oplata. […] Walczyły we mnie dwie wole, dawna i nowa, cielesna i duchowa, i w ich zażartym zmaganiu roztrwaniała się moja dusza” (Wyznania 8, 5).

Żyjemy w sytuacji duchowej walki, w której egoizm, pycha i przywiązanie do własnej woli, szukającej zazwyczaj wygody, przyjemności i osobistej korzyści, prowadzą często do wyboru zła. Bóg, znając ludzką słabość, wciąż narażoną na przewrotne działanie złego ducha, oczekuje od człowieka zaproszenia, czyli okazania minimum dobrej woli. Wtedy będzie mógł wejść do naszego życia, oczyszczać je i napełniać swoją dobrocią bez granic. Mistrzowie duchowości starożytnego Kościoła zachęcali do tego otwarcia się w sposób obrazowy: pozwól Jezusowi na zamieszkanie w twoim wnętrzu i swobodne poruszanie się w nim. Dopiero wtedy, gdy człowiek dobrowolnie wyrazi zgodę na narodzenie się Chrystusa we własnym sercu, odnajdzie upragniony pokój, jak znalazł go po wielu latach poszukiwań św. Augustyn, zapisując w Wyznaniach słynne zdanie: „Niespokojne jest serce ludzkie, dopóki nie spocznie w Panu”.

Uroczystość Bożego Narodzenia jest szczególnym czasem, w którym słaba dobra wola osób wierzących powinna przyzywać oceanu Bożej dobroci i prosić, aby przelewał się on przez nie na innych ludzi. Św. Teresa od Dzieciątka Jezus, prosta karmelitanka, która została uznana za doktora Kościoła, starała się dostrzegać nawet w ludziach trudnych przede wszystkim cechy pozytywne, ale wiedziała, że jest w stanie zrobić to jedynie mocą Bożej miłości, nie swoją własną. Podkreślała też, że tylko zasłaniając się osobą Jezusa, można pokonać wszelkie ataki ze strony złego ducha. Oby jak najwięcej osób nawiązało w tych dniach ożywczy dialog dobrej woli z przychodzącym na świat Jezusem. Tylko wtedy stanie się możliwe odnowienie wewnętrzne jednostek i odrodzenie całego społeczeństwa.

To niezwykle ważne w dzisiejszej sytuacji naszej ojczyzny, która szuka pokoju, ponieważ jest targana różnymi nieporozumieniami, wzajemnymi oskarżeniami, nieumiejętnością wybaczania, brakiem kultury i szacunku w relacjach międzyludzkich, niewłaściwym rozumieniem wolności, prowadzącym do lekceważenia wszelkich wzniosłych wartości, aż po negację prawa naturalnego i odrzucanie największego daru, jakim jest ludzkie życie powstające w akcie poczęcia. Na wszystkich odcinkach życia rodzinnego i społecznego potrzeba nam ludzi dobrej woli: wyrozumiałych, szukających zgody, gotowych do życzliwego dialogu, a nie oskarżycieli i buntowników, ocierających się o nieludzką, wręcz diaboliczną cywilizację nienawiści i samowoli.

Nie możemy czekać, aż inni ludzie zaczną być dobrzy. Przemianę należy zaczynać od siebie, a potem próbować promieniować dobrem i zarażać tą postawą innych. Nie można równocześnie zapominać, że wzajemne okazywanie sobie dobrej woli musi odbywać się zawsze w klimacie poszukiwania prawdy, a to wymaga wysiłku i odwagi. Obowiązuje nas jako chrześcijan żal i pokuta za popełnione grzechy, a także przykazanie miłości każdego bliźniego. Równocześnie jednak mamy prawo do obrony wyznawanych prawd wiary i związanego z nią światopoglądu oraz do poszanowania tradycji, z której wyrośliśmy przez wieki. Osoby niepodzielające tych wartości, a często odwołujące się do idei tolerancji, także powinny okazać dobrą wolę i starać się zrozumieć racje kierujące ludźmi należącymi do Kościoła, bez demonstrowania agresji, wzniecania wrogości i okazywania chęci usunięcia chrześcijan na margines życia społecznego.

3. Katolicki Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II w służbie ludzi dobrej woli

Ludzka osobowość, a więc także wola człowieka, kształtuje się przede wszystkim w rodzinie. Utworzona zgodnie z prawem naturalnym i prawem, złożona z kochających się rodziców i dzieci, stanowi rodzina podstawową wspólnotę społeczną, w której rodzi się dobro. Dalszy rozwój zależy od instytucji edukacyjnych i formacyjnych, wybranych przez młodego człowieka na miejsce kształcenia. Najważniejszą z nich jest instytucja uniwersytetu. Św. Jan Paweł II w następujący sposób określił wychowawczą rolę uczelni w przemówieniu do przedstawicieli polskiego świata akademickiego w dniu 8 czerwca 1997 roku w Krakowie: „Uniwersytet podobny jest do matki przez troskę macierzyńską. Ta troska jest natury duchowej: [jej celem jest] rodzenie dusz do wiedzy, do mądrości, kształtowanie umysłów i serc”.

Uczelnią powołaną w sposób szczególny do zadań wspomnianych przez Ojca Świętego jest założony przed ponad 100 laty Katolicki Uniwersytet Lubelski, noszący imię tego wielkiego Polaka, niegdyś swojego Profesora. Przez wiele lat była to jedyna szkoła wyższa o profilu katolickim w Europie Środkowo- Wschodniej. Wykształciło się w niej kilka pokoleń polskiej inteligencji katolickiej, obecnej na różnych polach życia społecznego, politycznego, naukowego i kulturalnego naszej ojczyzny. Uniwersytet nadal prężnie się rozwija, wzmacniając swoją katolickość, wyrażającą się w tradycji i nowoczesności.

Św. Jan Paweł II akcentował wielokrotnie, że uniwersytet katolicki ma służyć poszukiwaniu prawdy i stawać się autorytetem moralnym, swoistym sumieniem narodu. Te dwie naczelne wartości, czyli prawda i dobro, w sposób właściwy kształtują ludzką wolę i czynią ją zdolną do dokonywania odpowiednich wyborów. Można więc powiedzieć, że nasza katolicka uczelnia jest wezwana do ożywiania dialogu, który powinien nieustannie toczyć się między dobrą wolą Boga i człowieka. Powołanie do realizowania tego zadania uświadamiamy sobie na nowo w roku jubileuszu stulecia papieskich urodzin. Z okazji tej rocznicy w porozumieniu z rektorami i profesorami wielu uczelni wystosowaliśmy międzynarodową petycję, zachęcającą do zgłębiania nauczania św. Jana Pawła II i poznawania jego apostolskiej działalności, która doprowadziła do zwycięstwa prawdy i dobra w tylu miejscach na świecie. Propagowanie spuścizny naszego Patrona uważamy za konieczne zwłaszcza w obecnej sytuacji, gdy zła wola i chęć zburzenia tego, co święte, próbują zakłamać rzeczywistość i przesłonić niesłusznymi zarzutami zasługi tej wybitnej postaci, pod wieloma względami niewygodnej dla zlaicyzowanego świata.

W imieniu całej społeczności akademickiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II dziękuję za wszelką pomoc duchową i materialną, świadczoną naszej uczelni od wielu lat przez polskich katolików mieszkających w ojczyźnie i poza jej granicami. Ośmielam się także prosić o dalsze wspieranie naszego uniwersytetu i o modlitwę o to, aby kształtował on ludzi dobrej woli, zdolnych do wprowadzania pokoju opartego na prawdzie i miłości.

Tajemnica narodzin Boga-Człowieka wzywa dzisiaj ludzkość: „Przyjmijcie od Boga dar dobra i dzielcie się nim między sobą”. Z okazji świąt Bożego Narodzenia życzę wszystkim zanurzenia się w tej dobrej woli, którą Bóg okazał ludziom, schodząc na ziemię. Niech zamieszka ona w sercach i umysłach Polaków, niech przeniknie wszelkie struktury życia społecznego i skutecznie przeciwstawia się wpływom zła. Niech przyniesie trwały pokój, niech ocali rodzinę i chrześcijańską tradycję. Niech przyczyni się do narodowego pojednania. Niech pomoże nam nie zawieść oczekiwań Boga, który znalazł w nas upodobanie.

Ks. prof. dr hab. Mirosław Kalinowski
Rektor KUL

Lublin, Boże Narodzenie 2020