Lokalia św. Jadwigi w Zabrzu powstała w 1929 roku. Jej terytorium wyodrębniono z parafii św. Franciszka z Asyżu w Zabrzu. Drewniany kościół wybudowano w latach 1928-1929. Istotnym czynnikiem, który zadecydował o budowie drewnianego, a nie murowanego kościoła, był fakt występowania szkód górniczych. Kościół zwraca uwagę ciekawą formą architektoniczną rzadko spotykaną w regionie śląskim. Poświęcenia kościoła pw. św. Jadwigi dokonał 1929 roku sufragan wrocławski bp. Walenty Wojciech. W 1936 roku lokalię podniesiono do rangi kuracji, a w latach powojennych- do rangi parafii.

16 maja 1928 roku zrobiono pierwszy wykop, który zapoczątkował prace nad fundamentami nowej świątyni, którą ze względu na występujące już w tamtych czasach szkody górnicze zdecydowano postawić jako obiekt drewniany. Projektantem kościoła i kierownikiem jego budowy był budowniczy rejencyjny Karl Kattenidt. Kamień węgielny położono 8 lipca tegoż roku. Kościół jest w kształcie owalu z 12 bokami. Wokół niego znajdują się cztery niewysokie wieże, których hełmy wykonane są z miedzi. Tak powstała budowla sakralna wielkiej urody, niezwykle oryginalna. Przypomina swoim kształtem kościoły protestanckie budowane w latach 30-tych.

Na patronkę obrano św. Jadwigę Śląską. Uznano bowiem za właściwe , aby księżna wrocławska i patronka naszej ziemi szczególną opieką otoczyła leżącą na pograniczu parafię. W parku przykościelnym po dziś dzień stoi posąg świętej, na którego cokole wyryta jest po łacinie prośba o wstawiennictwo patronki.

25 sierpnia 1929 roku proboszcz parafii św. Franciszka ks. Józef Bennek dokonał poświęcenia kościoła p.w. św.Jadwigi. Pierwszym proboszczem parafi został ks. Paweł Janik, który do Zaborza przybył 23 lutego 1930 roku, parafia liczyła wtedy 5000 osób. Gdy świątynia stanęła już w całej okazałości, zaczęto zastanawiać się nad jej wystrojem. W okresie 1930-1941 dorobiono w kościele ławki, konfesionały, klęczniki oraz dwie drewniane figury do bocznych ołtarzy: Serca Pana Jezusa i Matki Bożej Niepokalanie Poczętej. Wstawiono również główny ołtaż, w którym na uwagę zasługują dwie widniejące tam płaskorzeźby przedstawiające św. Jadwigę budującą kościół i rozdającą chleb ubogim. Nad tabernakulum znajdują się rzeźby aniołów adorujących Sanctissimum. Nad ołtarzem znajduje się naturalnej wielkości tzw. Grupa Krzyżowa.

Po pewnym czasie zakupiono następujące figury przedstawiające: św. Józefa, św. Barbarę i Matkę Boską Fatimską. W nawie bocznej znajduje się obraz Matki Boskiej Częstochowskiej z formie tryptyku. Na ścianach rozmieszczone zostały płaskorzeźby Drogi Krzyżowej. Z Lutyni sprowadzone ośmiogłosowe organy, wykonane w 1883 roku przez mistrzów z Góry k. Poznania. Całość wyposażenia dopełnia piękne dekorowany drewniany strop. W latach powojennych kolejni proboszczowie dbali o stan kościoła : 1946 – ks. Teodor Kosytorz zlecił remont kościoła; za rządów ks. Emila Kałuskiego w 1952 roku wyremontowano dach, pomalowano kościół i odnowiono ołtarze; w 1977 roku ks. Stanisław Pielesz zabudował modrzewiowymi deskami elewację kościoła zmieniając jednocześnie ich układ z poziomych na pionowe i uporządkował plac przed budynkiem; wreszcie ks. Jerzy Pająk postarał się o kompleksową odnowę kościoła - malowanie, renowację i konserwację wszystkich ołtarzy, figur, obrazów, organów. Prace trwały od 1994r. do 2001r. Założono 18 nowych witraży, obrazy „Matki Boskiej Nieustającej Pomocy” i ” Jezu ufam Tobie”.